Ik zet nog éven aan; mijn hartslag stijgt naar het omslagpunt. Nog éven! Ik ga staan op de pedalen en trek nog één sprintje. Aaaaaaaaaah! Buiten adem fiets ik uit. Voldaan.
2020; Een grensverleggend jaar. Ik ging nieuwe uitdagingen aan, heb persoonlijke grenzen opgezocht en ging ze óók soms even over. In mijn werk als coach, als leerkracht, tijdens studie en op de fiets. Ik heb ze wat opgerekt , flexibeler gemaakt en zelfs verlegd. Tegelijkertijd zijn grenzen óók wensen om verder te gaan. Kinderen in de klas zijn een mooi voorbeeld; die zoeken toch net even naar waar die grens dan precies ligt en hoeveel rek er in zit. Herkenbaar?
Wat voor kinderen geldt, geldt ook voor volwassenen. Ook ik snuffel aan die grens bij mezelf en onderzoek meteen wat díé grens dáár nou eigenlijk doet. Mijn passie, enthousiasme en gedrevenheid zijn mijn bronnen die grenzen zo nu en dan even oprekken, waardoor ik óók mooie dingen bereikt heb, die belángrijk voor me zijn. Dus…wat betekent die grens dan voor mij?
Het verleggen én bewaken van je grens kan best samengaan. Het heeft me afgelopen jaar weer geweldige ervaringen gebracht, waar ik trots en tevreden op terugkijk en waardoor ik nu mijn eigen coachpraktijk gestart ben! Snuffelen aan die andere kant van een grens kan waardevol zijn. Zolang je goed in contact met jezelf blijft, voelt hoeveel rek er in zit en op tijd durft af te remmen. In 2021 ga ik genieten van de ruimte die ik voor mezelf gecreëerd heb door die grens af en toe te verleggen en te ontdekken hoe elasticiteit er op dat moment in zit. Én ik spreek met mezelf af dat ik in het zadel ga zitten en de rem inknijp wanneer ik voel dat dat nodig is.
Welke grenzen heb jij al bij jezelf ontdekt, verlegd of juist bewaakt? Wat heb jij de komende tijd nodig om balans te vinden in verleggen en bewaken?
